صحت کشف ۲ قمر فراخورشیدی در هالهای از ابهام
تاریخ انتشار: ۱۹ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۲۶۴۲۷۰
به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا از اسپیس، تحقیقات جدید تردیدی در این مورد به وجود آورده که اولین قمر فراخورشیدی کشف شده بشر کشف دقیقی نبوده است. در واقع، همین یافتهها همچنین نشان داد که قمرهای فراخورشیدی به طور کلی ممکن است تنها در صورتی خود را نشان دهند که بسیار بزرگ باشند.
این تحقیق نشان میدهد که اگرچه دلیلی وجود ندارد که بگوییم در منظومههای سیارهای دیگر قمرها به دور جهانها نمیچرخند اما یافتن آنها یک کار دشوار است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در سه دهه پس از اولین کشف یک سیاره فراخورشیدی، فهرست جهانهای اطراف ستارههای دیگر با بیش از ۵۰۰۰ نمونه تایید شده تا به امروز رشد کرده است. با این حال، هر قمر فراخورشیدی احتمالی یا «ماه فراخورشیدی» که به دور این جهانها میچرخد، از دست ستارهشناسان قسر در رفته است.
تا سال ۲۰۱۸ اخترشناسان بر این باور بودند که یک ماه فراخورشیدی را در اطراف سیاره Kepler-1625 b، که شبیه به سیاره مشتری است و در فاصله حدود ۸۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، مشاهده کردهاند. سپس، در ماه ژانویه سال ۲۰۲۲، اخترشناسان به این باور رسیدند که دومین ماه فراخورشیدی را نیز مشاهده کردهاند که این بار به دور سیاره فراخورشیدی Kepler-1708 b که یک غول گازی با جرم ۴.۶ برابر مشتری است و در فاصله ۵۴۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، میچرخد. خود این سیاره فراخورشیدی در سال ۲۰۲۱ کشف شده بود.
اما با این حال، این بدان معنا بود که از ۵۰۰۰ سیاره فراخورشیدی شناخته شده تنها دو سیاره دارای قمر پیدا شدهاند. این موضوع چندان برای منجمان نگران کننده نبود، زیرا آنها استدلال میکردند که خود این جهانها بسیار دور هستند و قمر فراخورشیدی باید بسیار کوچکتر از سیارات فراخورشیدی باشد. بنابراین، یافتن آنها باید بسیار سختتر باشد، درست است؟ با این حال، در حال حاضر، کشف این دو قمر نیز در هالهای از ابهام قرار گرفته است.
رنه هلر (René Heller)، رهبر تیم و دانشمند مؤسسه تحقیقاتی منظومه شمسی ماکس پلانک (MPS) در بیانیهای گفت: قمرهای فراخورشیدی به اندازهای دور هستند که ما نمیتوانیم آنها را مستقیما ببینیم، حتی با قویترین تلسکوپهای مدرن. ما دوست داشتیم کشف قمرهای فراخورشیدی در اطراف Kepler-1625 b و Kepler-1708 b را تایید کنیم، اما متاسفانه، تحلیلهای ما خلاف این را نشان میدهد.
جعبه پاندورا پیشبینیهای تلخی را نشان میدهد
سیارات فراخورشیدی اغلب در حال چرخش به دور ستاره میزبان خود هنگامی که از مقابل آن عبور میکنند، دیده میشوند که باعث افت کوچکی در خروجی نور ستاره میشود. این روش باید روی قمرهای فراخورشیدی نیز کار کند، اما از آنجایی که این قمرها بسیار کوچکتر از جهانهایی هستند که به دور آنها میگردند، افت نوری که ایجاد میکنند بسیار اهمیت دارد.
علاوه بر این یک قمر فراخورشیدی در حالی که دانشمندان گذر آن را تماشا میکنند باید در نقطهای دقیق از مدار خود باشد زیرا سیاره میزبان آن نیز همزمان از روبهروی ستاره خود عبور میکند. اساسا، آن قمر باید در یک موقعیت بسیار خاص نسبت به سیاره باشد تا بتواند جلوی نور ستاره خود را بگیرد. این در واقع یکی از دلایلی است که شواهدی از ماه فراخورشیدی Kepler-1625 b در دادههای تلسکوپ فضایی کپلر ظاهر شد و سپس ناپدید شد و تنها در رصدهای بعدی تلسکوپ فضایی هابل دوباره ظاهر شد.
هلر و همکارانش با استفاده از یک الگوریتم رایانهای به نام پاندورا به اخبار ناامیدکننده ای در مورد قمرهای فراخورشیدی Kepler-1625 b و Kepler-1708b رسیدند. استفاده از پاندورا، که برای تسریع کشف قمرهای فراخورشیدی طراحی شده است، در دادههای جمعآوریشده توسط تلسکوپ فضایی کپلر ناسا از Kepler-1708 b نشان داد که سناریوهایی که فاقد قمر فراخورشیدی هستند مشاهدات سیاره فراخورشیدی و ستارهاش را به تنهایی توضیح میدهند.
مایکل هیپکه (Michael Hippke)، یکی از نویسندگان این مطالعه و ستاره شناس رصدخانه سونبرگ، در این باره گفت: احتمال چرخش قمر به دور Kepler-1708b به وضوح کمتر از گزارش های قبلی است. دادهها وجود قمر فراخورشیدی در اطراف Kepler-1708b را نشان نمی دهند.
برای Kepler-1625 b، هیپکه و هلر پیشنهاد میکنند که اثری به نام «تاریک شدن اندام ستارهای» که میتواند باعث تغییرات در روشنایی در سراسر یک ستاره شود، بر سیگنال قمر فراخورشیدی پیشنهادی تأثیر گذاشته است. آنها میگویند که تاریک شدن اندام ستارهای در واقع مشاهدات ستاره مادر را بهتر از تاریک شدن ناشی از حضور یک قمر بیگانه بالقوه توضیح میدهد.
علاوه بر این، تحقیقات این تیم همچنین به طور کلی اخبار بدی را برای شکارچیان قمرهای فراخورشیدی ارائه کرد. هنگامی که این دو نفر از پاندورا برای پیشبینی انواع قمرهای فراخورشیدی استفاده کردند دریافتند که تنها قمرهای بسیار بزرگ که تقریبا دو برابر اندازه گانیمد، بزرگترین قمر منظومه شمسی را دارند با فناوری فعلی قابل مشاهده است.
اگر منظومههای سیارهای دیگر مانند منظومه شمسی باشند، وجود این نوع قمر واقعا عجیب خواهد بود. ما حدود ۲۹۰ قمر منظومه شمسی را میشناسیم و هیچ کدام با این قمر پیشنهادی مطابقت ندارند و این بدان معناست که تشخیص قمر فراخورشیدی میتواند حتی کمتر از آنچه پیش از این بوده، شود.
این مطالعه در هفتم دسامبر در مجله Nature Astronomy منتشر شد.
منبع: تابناک
کلیدواژه: غزه آلودگی هوا ایام فاطمیه امیر تتلو فساد چای دبش اکبر رحیمی ستاره شناسی سیارات سیارات فراخورشیدی غزه آلودگی هوا ایام فاطمیه امیر تتلو فساد چای دبش اکبر رحیمی قمرهای فراخورشیدی سیاره فراخورشیدی قمر فراخورشیدی ماه فراخورشیدی منظومه شمسی جهان ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۲۶۴۲۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا مشتری ۷۹ قمر دارد ولی زمین فقط یکی؟
خبرگزاری علم و فناوری آنا، مریم ملی؛ دیدن ماه توی آسمان شب همیشه جذاب و لذتبخش است حالا تصور کنید زمین بیش از یک قمر میداشت و شما وقتی به آسمان نگاه میکردید در هر طرف یک ماه متفاوت میدیدید! به نظر تصویری هیجان انگیز و رویایی میآید ولی بعضی از سیارات منظومه شمسی واقعا این طورند آنها چند قمر دارند و اگر کسی میتوانست از سطح آن سیارات به آسمان بالای سرش نگاه کند تعداد زیادی ماه با اندازههای مختلف و شکل و شمایلی متفاوت میدید.
اما چرا زمین ما باید فقط یک قمر داشته باشد؟ جواب به همان چیزی مربوط است که باعث افتادن سیب از درخت میشود و کمک میکند ما روی سطح زمین راه برویم، نیروی گرانش! ستارهشناسها سیارههای منظومه شمسی را به دو دسته تقسیم میکنند چون معتقدند این دو دسته فرقهای زیادی با هم دارند دسته اول سیارههایی مثل عطارد و زهره و زمین و مریخ هستند که از جنس خاک و سنگاند و دسته دوم سیارهای مشتری،زحل، اورانوس و نپتون که از جنس گاز هستند و به غولهای گازی معروفاند.
این دسته دوم از سیارات خاکی خیلی بزرگترند و این تفاوت در جرم و اندازه باعث میشود که نیروی جاذبه بیشتری هم داشته باشند. از بین این غولهای گازی اورانوس که کوچکترینشان حساب میشود، ۱۵ برابر زمین جرم دارد در حالی که مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی ما ۳۰۰ برابر زمین، جرم دارد و همین باعث شده نیروی جاذبه عظیمی داشته باشد که هر خرده سنگی که از نزدیکیاش میگذرد را به دام گرانشش بیندازد. به این ترتیب تعداد خردهسنگهایی که جذب مشتری میشوند و شروع میکنند به گردش دور این سیاره خیلی زیاد است ولی زمین ما به نسبت جاذبه کمتری که دارد فقط یک تکه سنگ که همین ماه خودمان باشد را جذب کرده و در مدارش به دام انداخته است. جالب است بدانید مشتری تا اکنون که این مطلب را میخوانید ۹۵ قمر دارد و ممکن است تا چند وقت دیگر این عدد بیشتر هم بشود!
انتهای پیام/